Zagadka porzuconych zwłok

            Hrabia wyciągnął się leniwie w fotelu. Było już dobrze po piątej, w związku z czym na biurku przed nim znajdowała się delikatna chińska porcelana z jego ulubioną herbatą, dokładnie tak, jak u każdego szanującego się Anglika, należącego do wyższych sfer, gdy nadejdzie upragniona five o’clock. Zdecydowanie bardziej wolał Earl Grey od jakiegokolwiek innego naparu. Jego kamerdyner doskonale o tym wiedział, jak również kiedy należy wprowadzić pewne konieczne urozmaicenie, aby nie popaść w zabijającą rutynę. Nawet najlepsza rzecz powtarzana ciągle jest męcząca, szczególnie dla tak trudnego charakteru, jaki miał sam dziedzic rodu Phantomhive.           
            Delikatny zapach z cytrynową nutą koił zmysły i pozwalał na chwilę zapomnienia. Ciel wysunął rękę założoną jedna na drugą i delikatnie uchwycił uszko filiżanki. Zanim upił łyk, przyjrzał się przez moment ozdobnemu motywowi. Złota farba, która zdobiła końcówki serwisu, układała się w drapieżne, poskręcane motywy. Delikatne błękitne niezapominajki, chociaż gęsto skupione przy ozdobnej linii, rozpraszały się gdy linia dochodziła do spodka.
            – Pff – mruknął do siebie w myślach. – Naprawdę nie wiem, co Sebastian widzi w tej porcelanie. Osobiście wolę jej zawartość od wyglądu zewnętrznego.         
            Rozmyślania przerwał mu odgłos tłuczonego szkła dobiegający z głębi posiadłości. Nawet nie chciało mu się sprawdzić, czy to Mey-Rin narobiła szkody, czy może Finnian przesadzał coś nieumiejętnie w szklarni. Wiedział tylko, ze ta sielanka trwa już zbyt długo i lada dzień spodziewał się listu od królowej, który ponownie nakieruje jego życie na właściwe tory.         
            Pokój, w którym przebywał hrabia wypełnił dźwięk delikatnego pukania. Trzy razy. To był ich znak, chociaż genezy można się dopatrywać w zwyczajnym przyzwyczajeniu lokaja.
            – Wejdź – rzucił niedbale pochylając się nad blatem.         
            Ciche zgrzytnięcie zamka. Ciągły szmer kółek naoliwionego wózka. Tak ciche kroki, że bardziej czujesz, że są, niż je słyszysz. Idealny uśmiech. 
            – Na dzisiejszy podwieczorek przygotowałem ciasto czekoladowe przekładane dżemem agrestowym z owoców z naszej posiadłości i najlepszą londyńską galaretką, polaną gorzką czekoladą prosto ze Szwajcarii. – Po tym zwyczajowym opisie przymrużył delikatnie oczy w uśmiechu. Był zdecydowanie dumny ze swojego wypieku.           
            – To wszystko? – spytał hrabia, jakby wspaniałość wypieku nie robiła na nim najmniejszego wrażenia. 
Sebastian zbyt dobrze znał swoja ofiarę. Bez żadnego zająknięcia, kontynuował.
            – Jest jeszcze wiadomość od Jej Wysokości. Przyszła 10 minut temu.       
            Schylił się i sięgnął po maleńką tacę z listem zaklejonym lakiem na wierzchu. Ciel rzucił okiem na pieczęć królewską i zdecydowanym ruchem przełamał ją. Otwarty list nie wyglądał na długi. Eleganckie pismo, parę linijek skreślonych dla Psa Jej Królewskiej Mości.
            – Czy coś się stało, paniczu? – spytał kamerdyner, nakładając ciasto na równie ozdobny talerzyk. Ten sam motyw w drobne kwiaty wskazywał na przynależność do tego samego serwisu, co wcześniejsza filiżanka.       
            – Królowa Wiktoria jest głęboko poruszona i zaniepokojona ostatnimi zgonami. Chyba nie muszę dodawać, że Scotland Yard sobie nie radzi – odpowiedział hrabia i łyżeczką odkroił porcję ciasta, którą zaniósł do ust, ciągle trzymając list w dłoni. – Podobno, ofiary tuż przed zgonem otrzymywały jakieś "zdjęcie śmierci".        
            Oczy panicza rozszerzyły się. Tak bardzo starał się nie pokazywać po sobie, że smakują mu wyroby Sebastiana, ale było już za późno. Dał mu satysfakcję, a szczerze wątpił, że jego mroczny sługa tego nie zauważył. Wobec tego, czas na zmianę taktyki.
            – Dobre – stwierdził, aby jakoś wybrnąć z sytuacji.            
            – Ma już panicz jakieś plany odnośnie śledztwa?    
            – Na początku chyba to, co zwykle. Miejsca zbrodni, potencjalni świadkowie – zastanowił się hrabia i spojrzał przez okno. Popołudniowe słońce jeszcze nie dotarło do jego gabinetu, który był północnym pokojem, chociaż na zewnątrz malowało park w przepięknych barwach sierpniowego słońca. – Mam szczerą nadzieję, że obejdzie się bez wizyty u tego... –Podczas gdy szukał słowa na określenie osoby, Sebastian zdążył zapewnić.
            – Paniczu, wiesz, że możesz zawsze na mnie liczyć.           
            – Wiem – odpowiedział sucho Ciel – Sebastian, każ przygotować powóz. Chcę, żebyśmy wyjechali w przeciągu 30 minut. Ruszamy zdobyć nieco informacji o tych incydentach. Ale jedna rzecz mnie zastanawia – dodał, kończąc biszkopt – Czym mogą być "zdjęcia śmierci" i jaki związek mają ze sprawą.      
            – Jak sobie życzysz, paniczu.
Sebastian zabrał pustą filiżankę i talerz, po czym oddalił się w kierunku drzwi.   
      Ciel znów został sam ze sobą w swoim gabinecie. Energicznie wstał z fotela i przeszedł się do okna.          
            – Zdjęcia śmierci, pfff, co za głupia nazwa. W takim razie jak nazwać fotografię, którą cudem zrobił Grell razem z Sebastianem? Chwali się nią za każdym razem gdy go widzę. Naturalnie, nie w towarzystwie Sebastiana, bo rychło by się z nią pożegnał.
      Spojrzał na swoje ubranie. Mógł w nim śmiało iść na miasto. Odwrócił się i już po chwili był na korytarzu.            
            – Chociaż... Ja też mam zdjęcie z Sebastianem, które zostało zrobione podczas tej afery z rzekomo cudownym aparatem. Tylko dlaczego ON musiał je zrobić, gdy zdrzemnąłem się w fotelu?!   
            Wypełniony do szpiku kości gniewem, nawet nie zauważył, kiedy znalazł się na podwórku, ubrany w letni płaszcz przed otwartymi drzwiami powozu. Sebastian stał obok, razem z niedużym bagażem podręcznym i pomagał mu wsiadać oraz zająć wygodną pozycję do odbycia podróży.      
             – Całe szczęście, że nie słyszy moich myśli. Chociaż ma ciągle obowiązujący go rozkaz, aby nigdy mnie nie okłamał, wątpię, że by odpowiedział, gdybym go o to spytał.
            – Paniczu? – wyrwał go z zamyślenia ciepły głos demona.
            – Każ woźnicy jechać.          
            – Jak rozkażesz – spokojnie odpowiedział Sebastian i prześwidrował go oczami aż do dna duszy.