Wspomnienia demonów, część 5

Dopiero po czasie zorientowałam się, że moje opowiadanie przybiera kompozycję szkatułkową i jestem niesamowicie z tego dumna. W końcu, pierwsze, co mi wówczas przychodzi na myśl, to „Mistrz i Małgorzata” Bułhakowa, a gdzie mi się tam mierzyć w tak wysoki poziom literacki >.<
Wspomnienia Sebastiana czas zacząć, nie przedłużam już ^^
I życzcie mi powodzenia w… zaliczeniach.

```````````````````````````````````````````````````````````````````````

~~  V  ~~

     

                Ciel w milczeniu przypatrywał się wyświetlanemu obrazowi. Jego oczom ukazała się obszerna przestrzeń, w której przebywało mnóstwo istot. Nie miała okien ani sufitu, dzięki czemu całe światło wpadało z zewnątrz. Niebo nad zebranymi przybrało czarną barwę, która rozświetlały konstelacje gwiezdne. Oprócz nich przez widnokrąg widoczne było coś na kształt zorzy polarnej. Kolorowe wstęgi przebiegały, pojawiały się i gasły.

             Kolumny podpierały fantazyjnie wycięte łuki arkad. Wzdłuż słupów piął się zielono-fioletowy bluszcz rozsiewając wokół upojny, słodki zapach. Listki drgały, ilekroć ktokolwiek je musnął, nieostrożnie przechodząc obok niego lub chcąc wzmocnić narkotyczną woń. Ucztujący przebywali zasadniczo w pozycjach półleżących, z pucharami w dłoniach. Kobiety miały na sobie wyrafinowane stroje, często zdjęte do połowy. Rozchylały usta w uśmiechu, kokietując swoich partnerów. Ich towarzysze  byli hybrydami ze zwierzęcymi kończynami, rogami lub skrzydłami.

            Do gromady nieznajomych zbliżała się wysoka kobieta z niemowlęciem na rękach. Przy każdym kroku suknia z wysokimi rozcięciami na udach uciekała jej na boki, odsłaniając idealne, szczupłe nogi. Wysokie obcasy dodatkowo podkreślały jej wdzięki.

            Niespodziewane przybycie wzbudziło powszechne zainteresowanie. Zebrani w olbrzymiej sali przerywali zabawę odwracając głowy i obdarzając nowo przybyłą ciekawskimi spojrzeniami. Pewnie kroczyła po czarnej, hebanowej podłodze, wybijając rytm obcasami. Pióra jej błękitnych skrzydeł drżały.

            Nieznajoma podeszła do siedzącej na podwyższeniu czwórki demonów i uklękła przed nimi, pokornie pochylając głowę. Włosy opadły jej w nieładzie na twarz. Czekała w napięciu, aż zostanie jej poświęcona chwila uwagi. Nie śmiała pierwsza zabrać głosu. Lękliwym wzrokiem spod spuszczonych powiek badała ich reakcję. Nieznacznie nakryła skrzydłami plecy, podkreślając swoje uniżenie.

            W końcu jeden z nich oparł swoją głowę na dłoni i spojrzał na klęczącą. Nie śpiesząc się sięgnął ręką po jeden z wymyślnych owoców leżących na tacy obok. Ścisnął go w dłoni tak, że cały sok ściekł między czarnymi szponami. Siedzące u jego podnóża sukuby zaczęły się łasić. Brały jego śnieżnobiałą rękę i zlizywały z niej resztki, pojękując. Demon wyszarpnął dłoń i wyrzucił za siebie skórę. Natychmiast w tym miejscu pojawiła się sfora czarnych stworzeń, zawzięcie walczących o rzucony ochłap.

            – Słucham, Efsedarum – zwrócił się do kobiety, teatralnie zamykając w powietrzu palce od piątego do drugiego w pięść.   

             – Wielmożny panie – odezwała się natychmiast, nadal nie podnosząc wzroku – Wielka Księżna Isztar urodziła ci syna.
            – Moje gratulacje, Belialu. Rzadko rodzą się żywi potomkowie naszej czwórki – wtrącił się złotowłosy mężczyzna siedzący po lewej stronie.
            – Dziękuję, Lucyferze – skłonił uprzejmie głowę ozdobioną ogromnymi, zakręconymi rogami – ale nad tym nie boleję. Umierają, ponieważ są zbyt słabi, aby dzierżyć odziedziczoną po nas moc.
            – Dlatego na matki wybieramy tylko potężne demonice – skwitował trzeci z nich, który siedział między Lucyferem a Belialem – pozostałe mogą pozostać co najwyżej naszymi kochankami.
            – A to dla nich i tak zaszczyt – dodał niedbale Belial, gładząc po głowie jedną z kobiet, które siedziały u podnóża jego tronu.
            – Isztar? Czy ja dobrze słyszałem? – upewnił się ostatni z nich – Przecież to postrach większości naszych podwładnych. Gwałtowna i żądna władzy, staje w czasie walki u boku swoich ulubionych królów. Poza tym, ona jest nieobliczalna. Nie chciałbym znaleźć się z nią sam na sam. Z pewnością straciłbym cierpliwość i roztrzaskałbym jej głowę.
            – I to byłby błąd, Lewiatanie. Nawet nie wyobrażasz sobie, jaka był świetna – Belial uśmiechnął się na samo wspomnienie wspólnie spędzonych nocy – To prawda, że jest porywcza i pełna pasji. W końcu w swoich stronach była czczona jako bogini wojowniczka.
            – Nie masz za grosz gustu – odgryzł się Lewiatan.
            – Esfedarum, jak księżna go nazwała? – zaciekawił się Lucyfer, odkładając długie włosy za plecy. Powszechnie był uważany za najpiękniejszego z upadłych aniołów, zdolnego uwieść każdego, bez wyjątku. Jako jeden z nielicznych miał dwie pary skrzydeł, pozostałość po przynależności do cherubinów.
            Belial odwrócił się i pytająco spojrzał na służkę.
            – Księżna dała mu na imię Raum. Nadworni wróżbici przepowiedzieli dla niego przyszłość. Czeka go niezwykły los. Mówili też, że pomimo swego pochodzenia będzie zawiązywał kontrakty ze śmiertelnikami. Z tego powodu będzie przez bardzo długi czas używał ludzkiego imienia – wypowiedziała ostatnie słowa z pewnym obrzydzeniem.
            – To doprawdy! – roześmiał się Belial i jego towarzystwo – opowiedz nam o tym, Esfedarum.
            Diablica podniosła błękitne oczy i spojrzała na władcę. Próbowała odczytać z krwistoczerwonych tęczówek, czy coś zagraża jej lub dziecku. Księżna wyznaczyła ją na mamkę i odpowiedzialność za zdrowie potomka spoczywało tylko na jej barkach. Za każde niedopatrzenie groziła jej śmierć. Zacisnęła mocniej ręce, otulając nimi niemowlę. Dziecko smacznie spało w jej ramionach, ssąc kciuk.
            – Sebastian Michaelis – wyszeptała, mając nadzieję, że król piekieł nie zwróci na to uwagi. Miała wrażenie, jakby przed chwilą co wypowiedziane słowa rozszarpały jej gardło.
            – Nie jest to zabronione tylko dlatego, że wywodzi się z rodziny królewskiej – odparł rozbawiony demon, ciekawie przyglądając się Esfedarum trzymającej dziecko – Zobaczymy, co z niego będzie, jeśli przeżyje. Daj mi go na chwilę – powiedział, wyciągając w jej kierunku dłoń.
            Przerażona niania odruchowo mocniej przycisnęła niemowlę do siebie, jednak wstała i podała władcy zawiniątko. Dziecko wyciągnęło rączki, słodko się przeciągając. Belial opętał je swoimi pazurami. Wyszczerzył kły w uśmiechu i spojrzał na niego morderczym wzrokiem.
            – No nie – prychnął znudzony Lucyfer, siedząc tym razem na jednej nodze i podpierając dłonią brodę. W drugiej trzymał potężny puchar z winem – teraz będziesz go uśmiercał spojrzeniem? Proszę cie, przecież dziecko tego nie przeżyje.
            – Niech robi, co chce – uspokoił go milczący dotąd Azazel.
            Lucyfer odwrócił się zniesmaczony, jednak kątem oka cały czas obserwował Beliala. Demon postawił już wokół siebie barierę, aby nikt z zewnątrz mu nie przeszkodził. Naprawdę chciał przetestować siłę tego dziecka. Barwa jego tęczówek zmieniała się jak w kalejdoskopie, emanując śmiercionośnym promieniowaniem porównywalnym do metali radioaktywnych.  Nagle dziecko otworzyło oczy. W tym momencie bariera przekształciła się w szkło i runęła w drobny mak, sypiąc odłamkami po posadzce. Niektóre kawałki wbijały się w ciała sukubów, które nie zdążyły w porę uskoczyć na bok. Krzyki wypełniły całą przestrzeń, jednak po paru minutach zostały zdominowane przez głośny rechot Beliala.
            – Oto mój syn – ogłosił triumfalnie, wstając z tronu i trzymając dziecko w objęciach – Niech będzie. Raumie, witaj wśród nas, upadłych aniołów.
            Głośny szmer przeszedł wzdłuż Sali. Półleżące pod arkadami demony żywo dyskutowały o zaistniałej sytuacji. Nikt nie pamiętał, aby ktokolwiek był w stanie przeciwstawić się woli jednego z czterech władców, a tymczasem byli naocznymi świadkami niezwykłych umiejętności małego. Niewątpliwie, to dziecko będzie bardzo potężnym demonem, a w związku z tym, należy mu oddać hołd. Wszyscy zgromadzeni wstali i skłonili się, uznając tymczasową wyższość. Niektóre demony zaczęły grac w kości o to, jaką pozycję zajmie w grze rankingowej, gdy ukończy 10 lat.
            – A ja wolałbym dziewczynkę – wtrącił Azazel, odrywając ich uwagę od zachowań tłumu.
            – Dlaczego? – zainteresował się Belial.
            – W przeciwieństwie do tych ograniczonych robaków, którzy córki traktują jak coś gorszego, ja uważam, że to one wnoszą do naszego życia smak. Czym byłby świat bez kobiet?
            – Smak? – złapał go za słowo Lucyfer. Zawsze lubił słuchać rozważań Azazela, jak dziwne by one nie były.
            – To córki kształtują życie synów. Przywodzą i odwodzą ich od pewnych decyzji. Ale nie mieczem i brutalna siłą, które zostały im odebrane już z chwilą narodzin. Ich bronią jest wdzięk, podstęp i spryt, cechy, których brakuje co najmniej połowie męskiej populacji.
            – U nas nie ma różnicy, czy następcą jest kobietą czy mężczyzną. Ważne jest, jak sobie radzi, ile ma kontraktów lub po prostu jak silny jest. Czy jest warty tego, aby przeżyć – zauważył Lewiatan.
            – A jak twoja Naama i Sitra? Dawno ich nie widziałem – stwierdził Lucyfer, przegryzając orzeszki ziemne – Pamiętam, że również dobrze się zapowiadały.
            – Ja też – przyznał obojętnie Lewiatan.
            Belial przychnął i skinął głową na Esfedarum. Natychmiast podbiegła do niego i przejęła dziecko.
            – Zabierz je teraz. Pora kontynuować ucztę – zarządził, po czym zaraz dodał – Czy Isztar przyjdzie?
            – Jeszcze nie, ciągle jest niestabilna po porodzie. Do tej pory, zabiła z tuzin asystentek – dodała cicho mamka i odeszła bocznym korytarzem.
            Belial roześmiał się w duchu. Cała Isztar. Gdy wpadnie w szał, jej moc ulega destabilizacji, a zbyt słabe demony nie wytrzymują jej dużego natężenia w stosunkowo krótkim czasie. Wiedział, że nauczy swoje dziecko wszystkiego co dla niego najlepsze.