Wspomnienia demonów

Całe szczęście, że notka odautorska nie musi zawierać jakichś mądrości. Ha!

Zmieniona ścieżka dźwiękowa nie jest błędem, tak jak już wspominałam.

Może w następnej notce opiszę, co bym widziała w openingu

( tak tak, naćpałam się tak bardzo, że go widziałam. Może nawet wrzucę szkice.)

Zasadniczo nie lubię mówić o sobie, więc tego nie robię. Ale ubiegły tydzień był naprawdę męczący. Czuję się jakbym nie miała siły na nic. Całe szczęście, że mam trochę zapasu.

Potrzebuję filiżanki dobrej herbaty. I pączka.

Więc... Przyjemnego czytania ^^

```````````````````````````````````````````````````````````````````````````````````````````````````````````````````````````````````

~~  I  ~~

            Rudowłosy shinigami z impetem i właściwym sobie hałasem wszedł do środka po czym prawie natychmiast poczuł dreszcz obrzydzenia. Pomieszczenie, na pierwszy rzut oka zupełnie opustoszałe, zawalone było na wpół przymkniętymi trumnami i kłębami szarego kurzu. Po chwili zorientował się, że nie wziął ze sobą swojej kosy. Rozżalony soczyście zaklął w duchu. Grell z każdym postawionym krokiem zmierzającym do pseudo biura żałował wszystkich swoich wybryków i w duchu obiecywał poprawę. Zamierzał nawet wziąć całą papierkową robotę z przyszłego tygodnia, byleby nie musiał znów tu przychodzić. Niestety, William był nieugięty. Za opóźnienia powstałe w wyniku "lekkich zawirowań", jak to sam określił ( a tak naprawdę to Grell uganiał się po posiadłości hrabiego Phantomhive czatując z aparatem na Sebastiana, uprzednio domówiwszy się z członkami służby że dostarczy im kopie zdjęć idealnego kamerdynera) zostali zmuszeni o zwrócenie się po pomoc do legendarnego dezertera. Dla Willa to był cios poniżej pasa, ale nie miał innego wyjścia. Tutaj potrzebne było doświadczenie i precyzja, jaką posiadał grabarz.

            – Ech, mój płaszcz się pobrudziiii – jęknął Grell i zaczął nerwowo dreptać w miejscu – No i co powie mój ukochany Sebcio, jak mnie zobaczy w takim stanie? „Oczywiście, że nie przeszkadza mi twój wygląd” – obniżył swój głos, naśladując brzmienie demonicznego lokaja, po czym znowu powrócił do swojej roli – Seeebicooo! Kocham cię! Chcę być z tobą na zawsze! No daj mi buzi, nie bądź taki niedostępny.

            Grell zupełnie zapomniawszy, po co tu przybył i gdzie się znajduje, zaczął kręcić się w kółko z wyciągniętymi przed siebie rękoma i buzią ściśniętą w ciup. Miłość jego życia stała się tak wyraźna i bliska, jak nigdy dotąd. Nagle wyczuł coś miękkiego w swoich ramionach i odruchowo przytulił do siebie.

            – Sebastian! Co ty tu robisz? Nie chciałeś, żebym czuł się taki samotny, prawda? Jednak mnie kochasz! Zawsze o tym wiedziałem, że jesteś po prostu nieśmiały – i wtulił się w wyimaginowanego Sebastiana, piszcząc z uciechy.

            Dopiero głośny śmiech dobiegający z zewnątrz wyrwał go ze świata marzeń i zamiast Sebastiana w objęciach zobaczył obrzydliwy model anatomiczny, który z krzykiem upuścił na ziemię.

            – Co...co... co to ma być!? Gdzie jest mój skarb!? – darł się w niebogłosy Grell.

            – Obserwowałem cię od początku z tamtej trumny – odezwał się grabarz i długim rękawem wskazał kierunek, który miał na myśli – jednak w pewnym momencie nie wytrzymałem i... – tu parsknął śmiechem, nie mogąc dłużej utrzymywać powagi – i...i... podrzuciłem ci mo-model anato-miczny...a ty... – mówienie przychodziło mu coraz trudniej z powodu coraz bardziej komicznej sytuacji, którą przyszło mu wyjaśnić – wziąłeś go za Sebastiana i odstawiłeś tu ten cały cyrk!

            Grabarz dłużej nie wytrzymał i zaczął się śmiać tak mocno, że w końcu zgiął się w pół, a ostatecznie wylądował na podłodze tarzając się tam i z powrotem.

            – No nie mogę... – jęknął – już mnie wszystko boli, ale gdy przypomnę sobie miny Grella... – i znów zanosił się śmiechem.

            – Tak, tak, bardzo zabawne – odpowiedział zdegustowany shinigami i strzepnął kurz z rękawa wściekle czerwonego płaszcza.

            Sutcliff dobrze wiedział, że gdy grabarz dostanie atak śmiechu, już nic go nie powstrzyma i najlepiej będzie przeczekać. Wbrew pozorom, nawet dobrze się złożyło, bo dzięki temu będzie chętniej współpracował. Jednak, czuł się trochę jakby przyłapany na gorącym uczynku.

            – Ach, zakazana miłość – westchnął głęboko, otuliwszy się rękoma.
            Tymczasem Undertaker doszedł do siebie na tyle, że wstał z podłogi i zaczął się otrzepywać z kurzu.

            – Więc, czego potrzebujesz? – spytał ciepło przybysza.

            – Will prosi cię o pomoc. Tutaj są szczegóły – czerwonowłosy podał cały plik z aktami do przejrzenia grabarzowi. Ten ostatni, wcale się nie śpiesząc, wziął wszystkie dokumenty i odszedł trochę na bok. Nagle, ni stąd ni zowąd wybuchnął ponownie głośnym rechotem i wyrzucił w powietrze wszystkie papiery. Kartki szeleszcząc i zaginając się, poupadały na podłogę. Grell niepewnie spojrzał na grabarza depczącego dokumenty. Dobrze wiedział, że był świrnięty, ale nigdy nie przypuszczał, że aż tak.

            – Już możesz mu powiedzieć, że to wszystko to stek bzdur – odezwał się po chwili Undertaker, wymownie patrząc na porozrzucane akta, których nawet nie zamierzał zbierać – A w czym mogę tobie pomóc? W końcu uraczyłeś mnie wspaniałym widowiskiem. Niecodziennie dostaję taką wspaniałą dawkę dobrego humoru.

            Grell zwiesił głowę na ramię i przez chwilę zastanawiał się, o co poprosić tego dziwaka, skoro nadarzyła się taka wyjątkowa okazja, jednak nie mógł myśleć o niczym innym niż o Sebastianie. Tak bardzo się starał, aby zdobyć jego zdjęcie i nic z tego nie wyszło. W dodatku, wygląda na to, że w najbliższym czasie będzie miał tyle zleceń, że nawet przelotem nie zdąży wpaść do posiadłości.

            – Undertakerze, dlaczego my tak właściwie nie możemy zobaczyć cinematic record demonów z okresu wcześniejszego niż obejmujący ich kontrakt? – zapytał nagle.

            Grabarz popatrzył na niego przez chwilę zza grzywki, która opadała mu na oczy i podreptał za trumnę. Wkrótce jego głos dobiegł do uszu Grella.

            – Możemy je widzieć fragmentarycznie, bo są związane z ludzkimi wspomnieniami. Demony mają bardzo skomplikowany system zabezpieczeń, abyśmy nie mogli ingerować w ich przeszłości. Dało by to nam nad nimi ogromną przewagę. Pomyśl sobie: nasze kosy mogą ich zabić. To już wystarczająco dużo. A gdybyśmy poznali ich tajemnice to by nie mieli racji bytu.

            – Sebastian zawsze będzie miał rację bytu – burknął Grell, wiercąc się w miejscu – więc nie da się tego poznać, za żadną cenę – westchnął, wbijając wzrok w podłogę.

            Undertaker uśmiechnął się od ucha do ucha. Znał Grella od dziecka, nie mógł patrzeć jak bardzo to przeżywa. Zupełnie jak ona.

            – Tego nie po-wie-dzia-łem. – pośpiewywał ostatni wyraz, kiwając palcem ręki na boki w rytm, w którym wymawiał sylaby.

            Sutcliff zerwał się na równe nogi i momentalnie dopadł Undertakera. Schwycił go za płaszcz i zaczął nim trząść bez opamiętania.

            – I dopiero teraz mi o tym mówisz, że ISTNIEJE jakiś sposób, dzięki któremu poznam wspomnienia mojego ukochanego – darł się na cały zakład, aż okoliczne psy zaczęły wyć - Błagam, powiedz mi, jak mam to zrobić! Zrobię wszystko! Wszyściutko! Będę twoim łącznikiem z Willem, osobistym podnóżkiem, zwierzątkiem. Dam ci całą kolekcję moich seksi zdjęć ciasteczek z wydziału kierowniczego. Upiekę całą blaszkę psich ciastek w różowym fartuszku nago. DO JASNEJ CHOLERY ZGÓDŹ SIĘ!

            – Nie-trząść-mną-inaczej-ci-nie-pomogę – wydusił z siebie, a widząc, że nie uspokoi w żaden sposób wzburzonego Grella, uderzył shinigamiego tak mocno w brzuch, że upadł pod ścianą, mocno się obijając.

            – Co ty robisz – krzyknął zbolały Grell, próbując się podnieść.

            – Odzyskałeś jako taką jasność umysłu. To dobrze. Jeżeli naprawdę chcesz poznać jego przeszłość, nie możesz być tak słabym. To bardziej skomplikowane, niż ci się wydaje – stwierdził dość zagadkowo.

            – Mam wrażenie, że mnie wrabiasz – mruknął czerwonowłosy.

            – Ależ skąd. Oszczerstwa – obruszył się grabarz i machnął rękawem – Chodź. To nie jest miejsce na takie rozmowy.

            Podszedł do jednej z trumien opartych i ścianę i kopniakiem odrzucił zakurzone wieko. Oczom obolałego Grella ukazały się kamienne schody dążące w dół.

            – Dokąd prowadzi to przejście? – spytał niepewnie, oglądając się na boki.

            – Nie musisz wiedzieć, jednak będę na tyle miły i powiem ci, że jeżeli będziesz iść cały czas prosto, wyjdziesz poprzez starą wyschniętą studnię na maleńki cmentarz poza miastem – odpowiedział Undertaker schodząc po kamiennych schodach parę stopni w głąb i odwrócił się do Grella – Idziesz, czy zostajesz?

            Grell przełknął ślinkę. Wyglądało to strasznie, ale gra warta była ryzyka.

            – Idę – rzucił pewnym głosem, po czym nie patrząc pod nogi ruszył energicznie na przód. Nagle stracił równowagę. Poślizgnął się na pierwszym kamiennym stopniu i spadł na łeb, na szyję aż na sam dół.