Edukacja muzyczna Ciela, część 9

     Znikąd zerwał się porywisty wiatr i okiennica z hukiem uderzyła w ścianę pokoju. Okoliczne drzewa zginały się wpół, tańcząc jak marionetki poruszane za sznurki. Skłębione chmury na niebie szybko uciekały na zachód, pędzone przez wściekły żywioł. W tym szalonym tańcu wiatr unosił wszystkie drobiny kurzu i piasku, sypiąc nimi w oczy przechodniów i ludzi wychylających się ze swoich okien, tak jak hrabia teraz. Dzięki temu Ciel zmuszony był odejść od swego punktu obserwacyjnego wgłąb pomieszczenia. Przykrył dłonią oczy i znów utkwił spojrzenie w oknie, w którym pojawiła się twarz jego kamerdynera. Z rozwianymi włosami wyglądał jeszcze bardziej niezwykle niż zazwyczaj.
     Zgrabnie przeskoczył przez framugę przerzucając najpierw jedną nogę i opierając się na dłoni, po czym miękko wylądował na podłodze bez żadnego hałasu, zupełnie jak kot. Natychmiast zaryglował okno i poprawił firankę. Następnie zniesmaczony przyjrzał się swojemu frakowi. Podczas wyprawy do rezydencji niechcący musnął materiałem kropelkę żywicy, gdy pędził przez bór. W dodatku, przód kamizelki był lekko wygnieciony. Sebastian westchnął i zrzucił z siebie wierzchnie okrycie. Wszelkie zagniecenia zniknęły w oczach. Zębami zdjął jedną z rękawiczek i przytrzymując ją ustami, przeczesał dłonią swoje czarne jak smoła włosy. Odwrócił się do osłupiałego Ciela i ponownie ukrył rękę opatrzoną fioletowym znakiem w białej skórzanej rękawiczce.
            – Najmocniej proszę o wybaczenie, jednak nie mogłem ci się pokazać we wcześniejszym stanie. Byłoby to hańbą dla kamerdynera rodu Phantomhive – płynnie wyrecytował jedną ze swych ulubionych regułek, kładąc rękę na sercu i pochylając się przed hrabią.
     Chociaż do tej pory Ciel stał, jakby wrósł w ziemię, w tym momencie powróciła do niego trzeźwość umysłu. Zmienił się na twarzy tak gwałtownie, jak pogoda za oknem. W jego oczach grały błędne ogniki, a przez całą postawę przemawiał gniew. Niewiele myśląc, uniósł prawą rękę w powietrze i z całej siły zdzielił Sebastiana w twarz.
      Siła uderzenia była tak mocna, że głowa kamerdynera aż odskoczyła w bok. Przyłożył swoją dłoń do policzka, po którym pociekła strużka czarnej krwi. Spojrzał ukosem na hrabiego. Stał wściekły, dysząc z wściekłości, z ciągle wyciągniętą dłonią. Demon roześmiał się w duchu. Chociaż wydawało się to nieprawdopodobne, by zwykły śmiertelnik skaleczył kogoś jego rodzaju, to jego panicz niechcący tego dokonał. Skierował swój wzrok na jego pierścień. Srebrne zdobienia wokół szafiru oblekły się jego krwią. Przypomniał sobie legendy, które były popularne wśród ludzi. Święcona woda. Czosnek. Krzyże. Srebrne przedmioty. Jakież to naiwne. Większość z tych opowieści nie miała w sobie ani grama prawdy.
     Jego panicz. Tak doskonały, gdy jego duszę opanowuje gniew. Uczucie tak czyste i pierwotne, graniczące niemal ze zwierzęcym instynktem. Warto było dla takiego posiłku czekać kilka lat, cierpieć nieludzki głód.  Widział, jak mroczna część jego osobowości, tak usilnie kontrolowana, łamie swoje pęta i wydostaje się na światło dzienne. Niepowstrzymany, nieposkromiony, jedyny w swoim rodzaju. Pomimo ogromnego bólu, nie stracił człowieczeństwa, dalej jest tak czysty jak łza. Prawdziwy król i pan swego losu. Fakt, że związał z nim swoje przeznaczenie, nie złamało jego dumy. Dusza tak słodka, jak legendarna ambrozja i nektar bogów olimpijskich.
     Wyjął chusteczkę z kieszeni i uklęknął przed Cielem, ujmując jego dłoń i czyszcząc zabrudzony pierścień. Przepiękny błękit, tak szlachetny i samotny jak dusza panicza. Jeśli miałby kiedykolwiek określić, jaki kolor ma jego dusza, niewątpliwie wskazałby ten błękit. Dostojny.
            – Paniczu, wybacz moje zachowanie. Przekroczyłem wszelkie granice – smutno powiedział, spoglądając ukradkiem na twarz chłopaka, próbując odczytać z niej jego emocje. Przed długą chwilę panowała cisza. Ciel nawet nie zaszczycił go spojrzeniem. Sebastian wypuścił jego rękę z uścisku i pozostał na klęczkach, czekając, co mu powie.
            – Dlaczego Maria wyszła za mąż za Dudleya? – spytał sucho hrabia.
Sebastian odetchnął głęboko. Wyglądało na to, że tym razem Ciel nie wybaczy mu tak szybko.
            – Wilson Dudley prał brudne pieniądze, które August zarabiał w podziemiu. Inwestował głównie w operę, sprowadzał wybitnych muzyków. Aby się ubezpieczyć i mieć pewność, że dyrygent go nie zdradzi, oddał mu swoją siostrę za żonę. Biedaczka, nie miała zbyt wiele do gadania. Niecały rok temu, ich ojciec zginął w wypadku. Według testamentu, jej los był całkowicie zależny od jej brata. W dodatku chorowała na rzadkie schorzenie, które odstraszyło poprzednich ewentualnych kandydatów – szczegółowo wyjaśnił Sebastian, ciągle klęcząc.
            –Więc to dlatego… – westchnął Ciel. Dokładnie tak, jak przypuszczał. Miłości w tym nie było.
      Hrabia wyminąwszy kamerdynera, podszedł do stolika, na którym znajdowały się przybory krawieckie. Wstążki odbijały światło, połyskując. Niektóre z nich wiatr porozwiewał po całej podłodze. Jedną z nich przycisnął czubkiem buta i przygwoździł do podłogi, rozcierając, jakby była nędznym robakiem.
            – Sebastian – wypowiedział  twardym, dobitnym tonem, stojąc do niego tyłem.
            – Słucham, paniczu.
            – Wstań z podłogi i nie rób cyrku – odwrócił się do niego profilem. Kątem oka ciągle obserwował swojego lokaja. Nie miał w zwyczaju ufać mu bezapelacyjnie. Pomimo czasu, jaki razem spędzili i tylu incydentów, w których ratował mu życie, nigdy nie zapominał, dlaczego to robi.
     Sebastian posłusznie wykonał polecenie i stanął naprzeciwko panicza, który mierzył go chłodnym wzrokiem. Jego bezdenne oczy, przyćmione długimi, czarnymi rzęsami zdradzały, że intensywnie myśli nad sprawą. Gdyby tylko mógł go teraz dotknąć, pomóc mu uporać się z wewnętrznym ja… Wiedział, że męczył się sam ze sobą już od dłuższego czasu, jednak nie mógł sobie na to pozwolić. Jest jego kamerdynerem i obowiązywał go kanon sztywnych zasad, które przez wiele lat zdążył sobie perfekcyjnie przyswoić. Jednak jego więź z obecnym panem była dość trudna do opisania, dla obu stron.
            Znów zapadło milczenie, ale żadna ze stron nie kwapiła się, aby je przerwać. Gdy Ciel był młodszy, kamerdyner często towarzyszył mu godzinami, nie odzywając się. Dziecku wystarczało poczucie bezpieczeństwa, że ktoś cały czas z nim jest. Nie domagał się nadmiernej uwagi, czy zainteresowania. Po prostu, pomału, powolutku, zamykał się przed całym światem i przed sobą.
            – Jak długo możesz jeszcze utrzymać swoją iluzję? – spytał panicz, wytrącając go z toku myślowego i sprowadzając na ziemię.
            – Tak długo, jak rozkażesz – odpowiedział demon, dziękując w duchu, że nie zadał trudniejszego pytania.
            – Chyba wiesz, w takim razie, co robić? – upewnił się Ciel – Bezpośrednio po koncercie, sprzątniemy Augusta. Twoja w tym głowa, aby wyciągnąć go na tyły opery. Co się tyczy dyrygenta, najprościej by było znaleźć odpowiednie papiery i przekazać je Scotland Yardowi. Będziesz je musiał znaleźć.
            – Jak rozkażesz, paniczu – Sebastian odsłonił swoje zęby w uśmiechu. Wyczuwał żądzę mordu u swego pana, chociaż starał się ją maskować. Wiedział, że nie może się doczekać stanięcia oko w oko z jednym ze swych oprawców. Ciekawiło go, jak zamierza go uśmiercić.
            – A ty, paniczu? Co będziesz robił? – spytał uprzejmie Sebastian.
            – Chyba powrócę na salę, wysłuchać chociaż końcówki w całości – westchnął Ciel, chociaż wcale nie podobał mu się ten pomysł.
            – Rozumiem. Proszę na siebie uważać – ukłonił się kamerdyner i z żalem dodał – Odprowadził bym cię, ale muszę być pośród orkiestry, a to by wydało się dziwne, gdyby mnie ktoś zauważył…
            – Nie przejmuj się. Idź szukać dowodów przekrętów finansowych – powiedział na odchodne Ciel i zmierzał w kierunku drzwi. Bezszelestnie przemknął na korytarz i zniknął.
      Zanim drzwi zamknęły się na dobre, Sebastian jeszcze zauważył błysk niebieskich oczu, które zerkały na niego. Hrabia spuścił wzrok dopiero wtedy, kiedy szpara zrobiła się wąska jak włos. Lokaj roześmiał się w duchu. Głęboko na dnie, ciągle drzemało w nim dziecko.
     Pora rozpocząć poszukiwania. Ma mało czasu, więc połączy swoje umiejętności z piekielną intuicją i dedukcją. Zamknął oczy i głęboko oddychał. W miarę upływu czasu, wokół jego osoby powstawała czarna mgła, na początku subtelna i delikatna. Im dłużej stał, tym bardziej gęstniała i mroczniała. Tak. Już wie, gdzie ich szukać. Tak, jak podejrzewał, dyrygent również był subtelnym graczem. Takich przeciwników lubił najbardziej.